Ávallt skal hlægja að slösuðum

Ég var á mínu vanalega daglega labbi niður Meistaravellina þegar ég mæti keyrandi bíl... Jahá bíll varð það...
Ég leit snöggvast inn um rúðuna á bílnum um leið og hann fór fram hjá mér og virti fyrir mér farþega bílsins. Þarna var jú ca. fertugur maður við stýri, ung stúlka í aftursætinu og viti menn, ungur strákur í farþegasætinu frammí með ca. hálfa klósettrúllu uppi í nefinu á sér-það var ekkert verið að krumpa saman pappírinn og troða honum snyrtilega upp í nefið svo að sem minnst sæist, heldur stóð svona tuttugu sentímetra pappírsblaðka út um nefið á krakkanum-Snilld... Ég meðtók ekki hvað ég hafði séð fyrr en bíllinn var farinn framhjá og því stóð ég eins og lúða, ein eftir á gangstéttinni, skellihlægjandi eftir sjónina, og fólkið í bílunum sem framhjá mér óku horfðu á mig jafn undarlega og ég horfði á aumingja litla slasaða strákinn.
Aldrei, aldrei sleppa því að forvitnast um fólk í bílum, hvort sem þið stoppið við hliðina á einum á ljósum eða einhver keyrir framhjá ykkur, það er aldrei að vita hvaða snilldarsjón fær ykkur til þess að hlægja næst...