Hugar(r)ó

Flaumur orða endalaus, í belg og biðu
brýst út og hljómar í e-moll í takt við geðveikislega líkamskippi.
Rautt tuskulegt hár slettist til í blautum vindinum og lekandi augnmálningin skilur eftir sig svört för á kinnunum.
Þegar boðið er góðan daginn hreytir hún frá sér ókvæðisorðum og sparkar í vegfarendur
en enginn tekur eftir því vegna þess að hún er meistari í dulbúningi, alveg eins og allir aðrir.