Andlist

Hún stóð fyrir framan spegilinn
og klíndi fínu kremi úr sérhannaðri dollu framan í sig.
Kremið rann léttilega milli fingranna og húðarinnar
og hún nuddaði andlitið þangað til að hún var orðin stöm,
þá setti hún meira á fingurna og bar í andlitið.
Hún bar á ennið, kinnarnar, hökuna, Tsvæðið, kringum munninn,
mmm, þetta var eins og silki.
Augnalokin, augnkrókana, hvítuna, lithimnuna, augasteininn,
og svo var svo góð lykt af þessu.
Varirnar, tennurnar, tunguna, úfinn, kokið, barkann,
þetta bragðaðist svo vel.
Nefið, nefhárin, nefholið, kremið blandaðist slíminu og horinu
og hún hnerraði.
Svo grét hún kekkjóttum tárum
sem lyktuðu svo vel, brögðuðust svo dásamlega og voru eins og silki viðkomu.
Hún grét svo mikið og lengi að klukkutímar urðu dagar, sem urðu að vikum. Hendur hennar visnuðu og þornuðu, hár hennar varð stökkt og þurrt og kremið úr krukkunni kláraðist. Andlitið var hins vegar eins og fegursti gimsteinn, skínandi, ljómandi, vellyktandi og eins og silki.
Mánuður leið og loks fannst hún látin inni í íbúð sinni, alein með tóma kremdollu í vinstri hönd.
Í kistunni liggur gimsteinn, fegurri en nokkuð annað sem nokkur hefur séð, en aldrei verður hann skart.